Dziś
Dziś,
nasza ławeczka w parku
stoi pusta.
Już nie ma nas tam,
gdzie były nasze miejsca.
Dziś,
nie trzymasz mnie za rękę.
Już nie ma Ciebie,
bo odszedłeś.
Dziś,
idąc samotnie przez życie
już nie płaczę.
Poszukując miejsc gdzie byłeś,
szukam zapomnienia...
Komentarze (3)
od dzis życie jest w Twoich rękach... jak masa
plastyczna... wierzę, że stworzysz piekno, które
będziemy podziwiać...;)
Ej, ciastko, wprawiłaś mnie w nostalgiczny nastrój!
Jednak "zapomnienie" sentymentalne, po latach, mniej
boli ...
smutny wiersz... ale ładny... obyś odnalazła
zapomnienie...