Dziwny los...
Dziwny jest czasem to nasze życie,
rzuca nas w przestrzeń niby liść,
kiedy wydaje się żeśmy na szczycie,
do piekieł właśnie każe nam iść.
Dziwny jest czasem ten nasz los,
i gdy myślimy że już wszystko znamy,
on nas zaczyna wodzić za nos,
ku świata stronom niepoznanym.
A kiedy sił już się zdaje nie starczać,
by z nim bez końca toczyć boje,
i gdy już braknie nam oparcia,
i ledwie człowiek na nogach stoi.
On nagle do nas się uśmiecha,
łaskawym zerka na nas okiem,
pryska gdzieś cała jego uciecha,
kiedy nas trwogi okrywał mrokiem.
I znów przyjaznym się staje bratem,
drogę wskazuje rozjaśnia cienie,
pomaga się pojednać ze światem,
na nowo snuć życia pragnienie...
Andrzej Tomasz Maria Modrzyński
15.12.2013r.
Gladius
Komentarze (22)
Taki jest los, wydaje Ci się, że wszystko już jest
Twoje a on odwraca się i szuka nowe. Pozdrawiam
Z przyjemnoscia przeczytalam:)
Pozdrawiam:)
Ciekawie o potyczkach losu - a tu chyba literówka "
Dziwne (y) jest czasem ten nasz los,
Przekazujesz prawdy stare jak świat , ale w sposób
zachęcający do czytania.
Pozdrawiam
Niby nic nowego nie powiedziałeś, a jednak ciekawie
się czyta. Ładny wiersz.
Ładnie o kaprysach losu. Pozdrawiam :)
życiowy przekaz pozdrawiam