Dzwieki duszy

Opetana przez wlasne mysli
Nie slysze duszy, ktora pragnie spokoju...
Otchlan mroku mnie wzywa,
Wciaga jak rwaca rzeka, ktora nie szczedzi ofiar...

Pragne ciszy, pragne spokoju...

By obrazy zalewajace moj umysl zostaly uciszone,
A dusza stala sie slyszalna nawet dla najczulszych uszu...

Nagle...Pustka zaczela wypelniac sny...
Procz ciemnosci nie widze juz nic.
Me dlonie krwia obficie splamione
Me oczy przez plomien wypalone...

Spadam w przepasc nie majaca dna,
Ktora konczy sie. Jednak...
Smiercia...

Niech ktos uslyszy moj krzyk
Ktory wydaje z moich ust...
Niech ktos uslyszy i zamieni mrok w pyl...

Niezbyt udany wiersz...badzcie wyrozumiali:)

autor

.Kasia.

Dodano: 2005-03-11 22:54:43

Ten wiersz przeczytano 810 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie