Dzwon

Wszystkim, którzy czują się artystami...

Życie to sztuka, a Ty jesteś zapomnianym artystą,
stoisz na swojej scenie, przed sprawą oczywistą,
grasz rolę życia przed sobą samym,
każdy Ci powtarza, że jesteś dzwonem zardzewiałym,
pękniętym na pół, który dźwięku nie wydaje,
czekasz na pociągnięcie sznura – tak się zdaje,
chcemy znów Twój dźwięk usłyszeć monumentalny,
poznać rzeczywistość, obejrzeć film paradokumentalny,
nie możesz w nieskończoność czekać i czekać,
nie możesz każdemu wierności przyrzekać,
jesteś dzwonem, co na wieży się ogłasza,
oblicze swe zdradza i uszy brzmieniem okrasza,
musisz się rozbujać i rozdzwonić sam na szczycie,
a wtedy każdy znów będzie Cię podziwiał w zachwycie,
artysta wróci na scenę, serce dzwonu będzie bić,
w duszach widzów znów będziesz tkwić,
Pamiętaj zardzewiały dzwonie,
Dzięki Tobie znów rozpalą się dłonie,
Pamiętaj artysto, dzwonie zardzewiały,
Bądź zawsze na wieży rozbujały!

autor

Asia Sieg

Napisany: 2007-04-30 Dodano: 2007-04-30 16:15:40

Ten wiersz przeczytano 666 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie