Echo

Każdy brak twojej uwagi jest jak rosa bez kropli
I ból bez twarzy
Zelżona ma dusza i radość kiełkuje
Gdy moje skronie owijasz w swoje dłonie
Ujmując ją ponad miarę
To ciężkie powietrze rozbiję na dwoje
Dwoje nas dwoje drzwi dwoje okien
Każdy żal prosi o więcej a w moich oczach świat tonie
Czy mój zbawca przyjdzie po mnie?
Jak każdy człowiek zapuka przepadnie
Tych dwoje oczu jak garści ognistych i słów tak dużo jak myśli w umyśle gdy sen już zapada i czerwień gaśnie
Ten potok słów brzmi nigdy wyraźnie
Te szumy gestów nim ranek nadchodzi
Brzmią w moich ustach smakując mnie czule i sama w radości wyłaniam się ku niej
Idę idę czy słyszysz drganie w betonie?
Idę już idę nie mając listów na zgodę
Nim zima nadejdzie nim lato ucieknie usłyszysz dźwięk w mojej głowie
Księżyc zawyje nim w porę mnie znajdziesz
To ja jej dusza czekająca na zmianę
Ogrzeję się dobrze rozgrzeję nektarem dopiję kawę z rozbitym miodem
Za śladem wgłębień i wypustek przewędruję piechotą rozkojarzoną pustynię twoich powiek - noskiem
Wysysam powietrze z samego źródła
Nim wiatr ciszę dogoni i kamyk doleci do brzegu
I krnąbrną pustkę dopełni echo

autor

K_a

Napisany: 2020-09-30 Dodano: 2020-11-30 22:33:15

Ten wiersz przeczytano 2687 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Obrazkowy Klimat Ironiczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie