Emigracja Asura

Bóg wystawił Asura na próbę,
nie dalej niż pies zaznaczył swój teren.

Był tam, czy go nie było?
Gdzie przeniknął, ścigając się w najdłuższym maratonie?
Do mety nie dobiegł,
w butelce po wodzie miał dopalacz z żółci bydlecej.

Zbiegł przez wilgotne, igielne ucho by się odnowa narodzić,
zgolił włosy na plecach, jest szybszy od ryb w ocenie,
zarzyna rekiny, żywiąc się ludzkim mięsem z ich wnętrza,
polubił człowieka.

Przeziębiony zimnymi kąpielami, zaraża bezdechem tupiące płuca,
zatyka żyły zwalając z nóg najlżejszych bez grzechu,
leczy szprycą w serce z wody świeconej,
bez nerwów dla zawału.

Ducha ugasił,
nosi mundur i lekarski fartuch.
Wołam, krzycze!
A wy i tak leżycie,
jak skrystalizowane drzewa z martwego lasu,
moi pacjenci,
na zawsze bezpłodni, ale ciągle z miłością.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-08-22 10:57:54

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie