Wnuczek Archonta

Obok nie całą sekundę później ,
z pękniecia w spleśniałym chlebie,
wycisnął się dziadek Cierń,
z drożdżami dosypanymi do szpiku, potężny wzrastał,
szybką gimnastyką śmiertelnie zamęczył swój spóźniony cień,
w wydętym tobołku pełnym światła, obok emerytury,
złota spinka powstrzymuje Ojcowską darowizne,
przed rozlaniem na świat.

Z tyłu za skrzypiącymi kalanami,
mali archonci z kulami u nóg,
niegrzeczne wnuki,
które zamiast szczęki mają szuflady pełne spróchniałych przeklęństw i zaklęć,
znaja każde ludzkie słowo, dzięki nim żyją unikając samozapłonu.

Dziadek Cierń
co przenika to ja jestem,
głowę posypałem waszym popiołem
z żmijowego plemienia pochodzę,
w chwale psalmów archontów,
bez wizerunku, lubie pocałunki w policzek.
Jestem Cierń ten jeden z wielu na głowie Chrystusa.

Wnuczku wyjdź z pod choinki zabierz prezenty,
dołącz do braci z wiedzą,
byle dalej od biednej stajenki,
do prawdziwej rodziny, nie tej tu zastępczej.
w atomowym wirze rozgrzewaj bez świadomości,
nowym ogniem poparzysz pisklaki z starego gniazda, byłego domu.
Ptasią mamą zajmę się "Ja".

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-08-09 11:58:52

Ten wiersz przeczytano 686 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie