Czerwona skóra, czerwony barszcz

W dobry dzień, na samym początku,
choć nie tak blisko kanionu Bryce.
Obok ziemi plemienia meteopatów,
ćwiartujących się wzajemnie,
krawędziami kamieni i skał,
nieodpornymi na takie okrucieństwo i pory roku.
Przy szosie gdzie martwe mulaki czekają aż zwietrzeją im kości.
Tam gdzie doleciał ozdobiony koralikami,
latawiec za małych indian.
Mieszka bogaty w świetlistą brodę, pełną błyskających świetlików,
myśliwy albinos nazwany po przemianie czerwonym niedźwiedziem,
najszybszy w ubieraniu futra.

Wyklęty ogniem przez brata, wodza i szamana Orła bez pazurów,
za oparzenie gniewnych oczy, czerwonym barszczem z gorącymi na wieki uszkami.
Oto początek gdy wszystko spowiła mgła krwista jak stek,
skały i góry wykluły się z ziemi,
a niebo przestało je rozpieszczać,
zaatakowało!
Mrożąc lodem oddech z przeprosinami,
pażyło promieniami słońca wychłodzone ciało,
dusząc tchnienie, które przynosi wiatr,
nawet krew najstarszych mieszkańców stała się bardziej czerwona,
szybciej przepływa, mocno barwi skórę,
wypływając na koniec w kanionie.

Brodatemu niedźwiedziowi rozpina się futro, pękają guziki,
odsłania pępek, stwórcza pieczęć szamana na wzdętym brzuchu.
Myśliwy pogrążony w małym obłędzie,
zbiera kamyczki, karmę dla orła,
wyrywa złośliwie rogi jeleniom na rykowisku,
wynajmuje kabiny turystom za 30 dolarów,
nocami straszy, ryczy, podkrada jedzenie,
czeka na małżeństwo, podróżujących w miłością,
może zdejmą przekleństwo,
śniąc bez lęku o nagiej harmonii,
czerwonym i białym bracie bez futra i piór,
na wieki wygojonych duszach

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-08-29 13:00:42

Ten wiersz przeczytano 883 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie