epitafium niedoskonałe

myślałem o sieciach wyrzuconych na brzeg
bez ryb które miały trzepotać płetwami
samotność jest czasem lekarstwem

pamiętam dębowy zegar
półspalony sonet zagubiony w piasku
ciało tężeje na myśl rozstania

na łonie natury czuję ukojenie
poezja jest dobra na wszystko
patrząc na prozę - myśli zwietrzałe

zapominam
gdy zaglądam w skarbiec duszy
zamykam wieko - po - mnie

pod ugiętą półką książka
"dopóki śmierć nas nie rozłączy"

autor

wiedżmin

Dodano: 2007-03-19 10:37:52

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie