Epitafium własnego sumienia

"...słowa są puste jak ludzie , którzy rzucają je na wiatr..."

Głucha ciemność spowiła miasto.


"Gdyby było inaczej..."-beznadziejne kłamstwo.
Rzucić przeszłość o szarą ścianę?
Ukryty smutek , ukryty płomień -
wyryły na zawsze piekielne znamię.
Gdyby przeszłość wróciła...
Gdyby ona inną była...
By uczucia nie skonały...
By zatrzymać przed zatrzaskiem skrzypiące bramy...
Gdzie nadzieja??..-By spokojnie dzień zaczynać.
Gdzie ta miłość??..-Która w was tak tkwiła.
Ta rodzina , miłość -one się skonczyły..
Teraz mam pozwolić by jedynie w mej pamięci się kryły.
Te zadania - by przeszkody razem mijać...
Wszystko zamilkło , puste obietnice...
Teraz sama je omijam i twarz w zimnych dłoniach zakrywam.
Czekam by móc zrozumieć rzeczywistość ,
by móc stlumić serca bicie ,
by móc stlumić jego krwistość ,
by móc przestać cierpieć skrycie.


Słońce otwiera oczy.

Żyjemy , każdy z nas z osobna i każdy dla siebie.
Znów dzień wolnym krokiem sie toczy ,
I lepiej nie mysleć ...
I zapomnieć o bólu...
I zapomnieć o gniewie.

"... tym którzy byli kiedyś przy mnie..."

autor

Patiii

Napisany: 2005-10-02 Dodano: 2005-10-01 17:24:51

Ten wiersz przeczytano 345 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie