Erozja

to jak fala co podpływa, by coś zabrać.

na tej bieli szeleszczącej między nami,
w której, jak warownie na kwietniowym lodzie,
gocki witraż: znaki, czarne jak cień kosa –
mątwą, hieroglifem. monolit Stonehenge.

okrąg pełen strachu, pytań, niepokoju.
i tak milczy. jakby zazdrośnie strzegł wnętrza.
kruszę więc (to rozpacz), dostrzec sensu.
lecz, wiesz? – kamień tylko skórą. a te skrzące
delty żyłek, choć błękitne nie tętnią.

pustka. bez pamięci, strun sumienia,
labiryntu, w której myśl – przędzą ślepców;
i, choćby jak Marsjasza, całego obedrzeć
do miału – nie zdradzi. ani jęknie, by
liść zsiwiał.

wyciosałem więc nagrobki bez imienia.
choć, być może, gniotą zacne kości.
dziś, w co patrzę: mgła, centurie zielarza.

coś zbełtały krople Lete, Mario.

autor

wodnik2

Napisany: 2015-11-24 Dodano: 2016-01-19 16:32:33

Ten wiersz przeczytano 1531 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie