Euforia

Jestem aktorką
na deskach mego płonącego teatru
Mam 23 lata
ulubienica publiczności
spektakl się nie kończy
spektakl nigdy się nie kończy
obserwujecie moje
ręce, nogi

bijecie brawa

nie widzialna publicznośc
mych zmysłów
zakładam maske
jedną z wielu
maske błazna
ceremonia się zaczeła
Podążajcie za mym głosem
idzcie śladami
niebieskiej
ważki

Nadszedł czas roztania

porzucona kochanka
biegnąca
drogą samotności
kryjąca się za perłowym
parawanem

Spaliłam teatr

autor

spinka

Napisany: 2007-09-17 Dodano: 2007-09-22 12:23:42

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie