Z falą nienawiści!

Przyjaciel to prawdziwy skarb, lecz czasami staje się największym wrogiem...

Zaufałam bliskiej osobie i podarowałam jej świadectwo ufności.
Dałam, co mam najcenniejsze nie oczekując wzajemności.
Spotkała mnie za to pogarda i lawina wyzwisk bezpodstawnych.
Wbito mi nóż w plecy bez skrupułów i zasad moralnych!

Przyjmowałam z godnością kolejne ciosy w me serce, lecz okrutne kłamstwa przygniatały mnie a to bolało jeszcze więcej.
Za me oddanie i udzielenie przyjacielskiej pomocy otrzymałam złudne obietnice i smutek dobiegający mnie w nocy...

Zalewał mnie potok łez ognistych, kulających się po mych powiekach.
Nie mogłam odnależć się w sobie, zgubiłam gdzieś wiarę w człowieka.
Nie umiem wybaczyć krzywdy wyrządzonej przez przyjaciela,
Nie potrafię logicznie wytłumaczyć dlaczego upodobnił się do zera!?

Dlaczego przyjaciele odchodzą, kiedy najbardziej nam ich potrzeba?
Dlaczego muszą zawodzić, gdy nikt się tego nie spodziewa?
Jak pomagać bliskim nie obdarzając ich zaufaniem?
Jak wybaczać brak odpowiedzialności i nie odczuwać bólu, gdy ranią?

Zabija mnie jego milczenie i głucha pustka otaczająca mnie wiecznie...
Nie umiem szukać z nim kontaktu, czuję się wykorzystana jak nigdy wcześniej.
Dzisiaj dostrzegam wady, jednostronna przyjażń nie jest warta niczego!!
Sama nie zbuduję mostu połączyć nas mogącego.

Dziś tonę w fali nienawiści tak bardzo skrzywdzona przez niego.
Związana linami cierpienia szukam ucieczki ze świat pustego...
Nie czekam na słowo przepraszam, bo ono juz nic nie zmieni,
Moja nadzieja i wiara umarły a dusza nie dostrzega słońca promieni.

Przyjaźni dzieło niewiele warte,
Pozostało jedynie serce rozdarte...

I wciąż czekam...

autor

martuska

Napisany: 2007-06-12 Dodano: 2007-09-10 22:10:37

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie