Fale...

Upadały, jakby betonowe płyty,
ciężkie, mokre, granatowe,
rodziły krzyk, jakby umierały
rozsypując się na krople bursztynowe.

Słońca już nie było,
świecił się tylko jego konający kark,
rozpalał jeszcze na czerwono
ten okropny, wodny szał.

Szarpane wichrem niespokojnym,
rozczochrane, nieuprasowane,
wyły jakby chciały wojny,
wściekłością spryskane.

A ja niemy, wstrząśnięty
na dziurawej tratwie stałem,
i bałem się, bałem!

Rozgniatały siebie same,
z białymi grzywami jakby konie,
dźwigały tony piany i szalały, szalały furie,
a z gardła im śmierć wypływała, już spokojnie.

Wiedziały, że są chwilą
i dawały się nieść gniewnym skrzydłom,
upadając nie wracały,
a te nowe już szaleństwem spętane,
po tych konających zachłannie deptały...

Później na dnie je wszystkie widziałem,
wodą zwykłą były, już nic nie słyszałem,
głębią opętane konały,
wplątane w siebie same - hybrydy,
ciszą się rozlały!

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-01-02 Dodano: 2008-01-09 00:00:59

Ten wiersz przeczytano 1022 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie