Fortepian

Na wielkiej sali rozlega sie dźwiek braw radosny.
Delikatne kroki budza usmiech jak nadejście wiosny.
Przy fortepianie, w stroju pieknym już muzyk zasiada.
Zasłuchany tłym czeka by my opowiadać.

A wirtuoz z grymasem lekkim jak pierwsze zdziwienie
dotyka klawiszy- otwiera swej duszy tchnienie.
Muzyka nie nutą lecz znaczeniem brzmi, płynie
a w rogu dziewczyna uśmiecha sie niewinnie.

Nie ma juz ludzi.Jest tylko on i ona.
Dusza lekka choc ostrym cierniem poraniona.

Znika sala,fortepian, łączą się w osłupieniu.
Załuchani oboje trwają w zatopieniu.
Koncert wiele ma częsci, muzyka tak mami.
Wiedza,że nie znając swego jutra sa wciąz wędrowcami.

Nie kula wrózki przyszłośc przepowie
i przed niepewnością jutra ich ochroni.
Choć jesli ktos na szczęscie zasłużył-są to właśnie oni.

Po co publiczność na sali? Czemu oni nie sami?
Pokazują nam wszystkim, jak kochac nie ranić.
Nie wiem czy dosięgną swego stutysięcznika?
Może będą dla siebie pojawiać sie ,znikać?

Graj muzykancie- dotykaj swych tonów!
A Twoj uśmiech dziewczyno niechaj też nie gasnie.
Tylko Wy bowiem byliście w krainie aniołów.
Dla innych ta podróż -marzeniem na zawsze.

autor

Harima

Napisany: 2003-03-24 Dodano: 2005-05-28 22:38:30

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie