Fotografia...

Miłością po samego
Serca brzegi wypełniona
Upchała ją do kieszeni
A resztę trzyma w dłoniach...

Oto ona, niewyobrażalnie piękna
Skromna niewiasta młoda
Jej słodki szczery uśmiech
To jak za złe lata nagroda...

Rani mnie jej smutek i ból
Choć wiem, że sobie poradzi
Chciałabym zatrzymać go dla siebie
Skraść go pełnymi garściami...

Rwać i rozciąć smutku zimne
Dłonie pragnące ją zabić
Zamknąć pocałunkiem oczy
I otrzeć gdy wypełnią się łzami...

I być na każde zawołanie
Schronić w swych ramionach
Jej okaleczone, słabe
Skrzydła starannie pielęgnować...

Gdy umiera wskrzeszać
Być tarczą, być zbroją
Ocalać, ratować, gdy trzeba
I krew przelewać swoją

Ale najpierw być chcę
Osobą która wspomniana
Wywoła w sercu
Przyjemne, ciepłe doznania...

Nie da się opisać wszystkiego
Co czuję... Nie mogę, nie potrafię
Więc to tylko namiastka tego
Co czuję oglądając twą fotografię...

:*

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2006-12-30 12:34:12

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie