Fresk dawnych lat

Siedzi jak obraz,
jakby na ścianie wisiała,
pod kapeluszem
cień popołudnia,
a pod cieniem
półuśmiech jak wypada,
jak za dawnych lat,
jak jej przystoi,
jak dama.

W białej filiżance
kawa,
a może herbata,
nieważne,
siedzi elegancko,
i podtrzymuje porcelanę,
wiecznie,
są tak białe jej ręce,
że nie widać gdzie palce,
a gdzie uchwyt
się zaczyna.

W takich chwilach,
czuje się czysta,
nowa,
lirycznie i szykownie
bez bólu, zapomina
o plotkach, o życiu,
o łzach i złych minach
delektuje się chwilą
stwarza pozory
i wydaje się żyć
jak w obrazie,
jakby nie żyła.

autor

Karol Pielgrzym

Dodano: 2006-10-10 12:15:33

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie