Furiatka

Przyszła tutaj znikąd, jak podlotek młoda
Grę rozpoczynając rozmąciła ciszę
Świerszcz coś przeczuwając pod bratkiem się schował
Nim jej dotyk musnął dachówek klawisze.

Popłynęły nuty spod dłoni natchnionych,
już Wiatr źdźbła jej włosów w rytm melodii wichrzy.
Krople deszczu studzą czoło rozpalone,
lecz spod palców drobnych wciąż emocją iskrzy

A z oczu błyskają złowrogie spojrzenia
i gromem strzelają w dal po nieba bieli
Do taktu jej grają struchlałych serc drżenia,
wszystkich tych co są tu, choć tu być nie chcieli.

Rzeźbi strug bemole nieczuła na lęki
i ani na chwilę nie zamierza przestać.
Jak świerszcz oczy przymknę, stroniąc od udręki
by też mniej boleśnie grozę dźwięków przetrwać

Widuję ją często w okresie wiosennym
chimerami rzuca od drwa po bławatka
Panna z charakterkiem nieco neurogennym
Pianistka wybitna! Szkoda, że furiatka.

autor

LilliAnna

Dodano: 2012-02-27 13:11:08

Ten wiersz przeczytano 812 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie