Gamoń

Należę do ludzi, którzy mają bujną wyobraźnię. Przydaje się, kiedy chce się bujać w obłokach, ale czasem zawodzi w sytuacjach, kiedy mogłaby pomóc podjąć ważne decyzje, czy podpowiedzieć coś intuicji.
Często marzę o rzeczach, czy sytuacjach, które są nierealne i nieosiągalne, i potrafię tak wczuć się w te wyimaginowane twory mojej wyobraźni, że niekiedy niemal gotów jestem uwierzyć, że to się dzieje naprawdę...
Wielokrotnie wracam w myślach do sytuacji, zdarzeń, które faktycznie przeżyłem, a które są czasem przeszłym, i wyobrażam sobie ich zupełnie inne zakończenie. Albo wcielam się w rolę kogoś sławnego, np. aktora, czy sportowca i nawet widzę siebie jak strzelam ważną bramkę, będąc cudownym piłkarzem, reprezentantem kraju, ubóstwianym przez kibiców, bogatym... Albo wyobrażam sobie siebie na scenie, z mikrofonem, gitarą, na jakimś koncercie, gdzie dajemy czadu, a dziewczyny krzyczą i piszczą z radości na mój widok i każda jest gotowa dać się pokroić w plasterki, byleby tylko móc dotknąć skrawka moich przepoconych i wyświechtanych spodni, lub znaleźć się w zasięgu rozpluwanej śliny lecącej mi z rozwartej dzikim śpiewem paszczy.
Zdarza się, że sięgając w myślach do czasu przeszłego, mam do siebie żal, czy wręcz pretensje za to, że zrobiłem coś tak, a mogłem inaczej, że gdybym zrobił inaczej, a nie tak jak zrobiłem, to zyskałbym coś, czego nie zyskałem. Wiem, że każdy jest mądry po szkodzie i każdy z perspektywy czasu może powiedzieć, że gdyby miał wówczas ten rozum co teraz i tę wiedzę, to wtedy postąpiłby zupełnie inaczej i byłby dzisiaj w zupełnie innym miejscu.
Każdy zna z opowieści, z książek, filmów, kariery ludzi, którzy zaczynali od zera, a dorabiali się wielkich pieniędzy i majątków. Takie kariery fascynują każdego. Mnie na pewno.
Ilu z nas otarło się o taki życiorys? Było blisko osiągnięcia sukcesu, ale zabrakło szczęścia, odwagi, ktoś nas uprzedził, przechytrzył?
Ja otarłem się o taki życiorys i do dzisiaj nie mogę sobie wybaczyć sytuacji, której nie wykorzystałem, a której wykorzystanie gwarantowało prawie na 100 % pełen sukces finansowy i zupełnie inne życie? Czy lepsze? Gdzie byłbym dzisiaj? Czy słyszałbym o stronie www.kobieta.pl?
Inni to zrobili, nawet dużo później ode mnie. A może tak miało być?
Mądre przysłowie mówi, że lepiej jeść małymi łyżkami, ale cały czas, niż raz a dobrze. Ja raczej mogę o sobie powiedzieć, że należę do tych pierwszych.
W połowie osiemdziesiątych lat byłem bardzo młodym człowiekiem, który po tym, jak nie dostał się na studia, postanowił się tym nie przejmować i udowodnić wszystkim, że da sobie radę, a studia nie są mu do tego wcale potrzebne.
Wziąłem się za handel. Byłem jednym z tych, którzy handlowali na bazarze w Berlinie Zachodnim, zanim jeszcze runął mur, jeździłem „w celach turystycznych” do Rosji, Jugosławii, na Węgry. Ale przeoczyłem miejsce niemalże tuż przed nosem, jeszcze wtedy niemal dziewicze.... Miejsce, gdzie za parę lat ludzie zaczęli zarabiać krocie, gdzie wielu dorobiło się fortuny. Ja tam byłem jednym z pierwszych... Niestety nie wyczułem dziejowej chwili, nie przewidziałem tego, co w niedługim czasie nastąpiło.
Tym miejscem był bazar w Łęknicy. Kiedy w połowie lat osiemdziesiątych przyjechałem do tego przygranicznego miasteczka, w miejscu, gdzie później powstał jeden z większych przygranicznych bazarów na zachodniej granicy, stało zaledwie kilka drewnianych, małych budek, przy których kręciło się kilku Niemców. Rozłożyłem się ze swoim towarem na rozkładanym łóżku polowym i przez kilka dni, codziennie dojeżdżając jakieś 40 km, próbowałem zarobić parę marek. Ale to jeszcze nie był ten moment. Stwierdziłem, że mi się nie opłaca codziennie dojeżdżać, narażać na deszcz, zimno, za tych kilka „marasów”. Innymi słowy, odpuściłem sobie bazar w Łęknicy.
Kilka lat później, miejsce, gdzie stawiałem swoje łóżko polowe, a które wówczas mogłem wykupić za marne grosze, było jednym z bardziej atrakcyjnych na całym bazarze, a ci, którzy mieli tam swoje budy naprawdę zarobili duże pieniądze.
A ja tam byłem, wódkę piłem i d..y dałem..
Wystarczyło przeczekać jeszcze parę miesięcy, może tylko tygodni...
Mój znajomy, który razem ze mną handlował z łóżka polowego, a który przeczekał ten nieciekawy początkowy okres, jakiś czas potem postawił pierwszą budę, później drugą, aż w końcu miał ich chyba z dziesięć...
Może dzisiaj też, tak jak on byłbym biznessmanem, jeździłbym najnowszym mercedesem ze swoją kolejną żoną, czy kochanką, młodszą od własnych córek, nosiłbym złote łańcuchy na szyi grubsze od przedramienia, miałbym kilka domów, jeździł na wczasy na Karaiby, płacił krocie swoim byłym, alimenty, łapówki, podejrzane typy, procesy ze wspólnikami, dłużnikami, wierzycielami, kontrole Urzędów Skarbowych, Celnych i innych, stres, adrenalina, podziw, zazdrość, strach ... To dopiero jest życie pełną gębą!
A miałeś to wszystko na wyciągnięcie dłoni, gamoniu... Gdzie podziała się twoja bujna wyobraźnia i na co ci ona potrzebna?
Gamoń!

autor

MaW-i

Napisany: 2005-08-10 Dodano: 2017-11-18 11:55:04

Ten wiersz przeczytano 1258 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie