Gdańska Warszawa

Choć dwunasta wybiła
I tętni stolica
Każdy ruch w pełni chwili widzę
To Gdańska Warszawa
A ja zaraz idę
Zerkając na ludzi
Kroczących tam gdzieś
Pewności przekonań
Stąd mnie weź
Bez strachu, bez liku Bez przyczyn w zaniku Iść chcę przed Siebie
Ze Sobą do Ciebie
Męczą mnie widoki
Sztuczne twarze, masek morze
Za każdą ich myślą kryję się
zwątpienia, może?
Wystarczy, Po co w swe gardła łykacie te noże?
Dość tej obłudy
Kłamstwu powiedz, Milcz, do budy
Zamilkł głos zwątpienia w mej głowie
To czas, niech dowie się prawdy,
wnętrze o sobie
podążam za serca pragnieniem na dłoni
Wierze
Twa ręka mnie przy tym osłoni
Niczym ze sceny „Księgi Ocalenia”. Eli
nie szuka od kul schronienia
Bywają dni , nieswojo myślę na znak Twój licząc
Bo by Cię usłyszeć, wystarczy milcząc Spojrzeć w głąb siebie
rozpal serca znicze
Odkryj swe oblicze

autor

Reem

Napisany: 2018-11-04 Dodano: 2018-11-04 19:53:44

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie