Gdy Anioła odnajdę...

Gdy Anioła odnajdę w przestrzeni bezmiarze,
to jego zaprowadzę, albo drogę wskażę
do pewnego szpitala, na miasta obrzeżu,
gdzie autor tego wiersza swoją młodość przeżył.

Mury nieco zmurszałe, tynk ze ścian odpada,
w środku osób cierpiących pokaźna gromada.
Nad wejściem przytwierdzona tabliczka z napisem.
"**k**o*i*" przeczytasz. Stąd mało kto wyszedł.

W szpitalu oprócz chorych nie brak jest mieszkańców -
Słabych ciał lokatorów, którzy wewnątrz tańczą.
Carcinoma, sarcoma, rak płuc i wątroby,
Rak narządów trawiennych też tu miejsce zdobył.

W uszy ludziom wpadają pojęcia fachowe
"naciekanie", "przerzuty", wypełniając głowę.
Słyszysz "mikroinwazja" albo "mastektomia",
O przeróżnych terapiach innym razem wspomnę.

Wszystkim cierpiącym chorym, jęczącym bezgłośnie
Anioł nieba przychyli, omami jasnością.
Umysł szybko zamroczy, szalem snu otuli
i zaprosi na sanie. Niech wyruszy kulig.

Przy świetle pochodni śnieg się będzie mienił,
podczas śmiechów, zabawy, wyblaknie cierpienie.
To raka nie powstrzyma. Ciało żre od środka...
Powiedz mi dobry Boże, gdzie Anioła spotkam?!

autor

Sławomir.Sad

Napisany: 2017-12-05 Dodano: 2017-12-05 07:02:23

Ten wiersz przeczytano 4225 razy

Oddanych głosów: 124

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie