Gdy nowy dzień wstaje...

Gdy nowy dzień wstaje,budzę się,
ale...
Myśl,że Cię nie ma boli tak bardzo,
że znowu próbuję na chwilę zasnąć...
Tyle jest we mnie smutku,tęsknoty,rozpaczy...ile gwiazd na niebie...tak brak mi Ciebie...
Nie potrafię z tym żyć
To ciągnie się jak nić...bez końca...w morzu mioch łez tonąca...
I tam,gdzie jego kres,budzi się ten dzień...
Znowu nie wstanę,
bo serce mam złamane...
I cóż mi z mojej wielkiej miłości
skoro na wieki pozostanie bez wzajemności?..
Warto jest teraz budzić nowy dzień?
Wciąż zamykam oczy i krzyczę:NIE!
To zbyt wiele,że pragnę być kochana,
To zbyt wiele,by zrosła się ta rana,
która choć niewidoczna tak bardzo boli...
jak życie całe spędzone w niewoli...
Tak właśnie się czuję
i będę na wieki...
bo teraz na zawsze zamknę me powieki...

autor

Klara***15

Dodano: 2005-01-12 15:16:07

Ten wiersz przeczytano 741 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie