Gdy serce ciągle boli.

Na dworze panowało jeszcze przyjemne ciepło. Słonce przypominało rozpaloną kulę bursztynu i powoli zsuwało się po niebie o wodnistym odcieniu błękitu. Gdy znalazło się za linią horyzontu, przybrało kolor granatu ozdobione okrągłym, ociężałym lampionem księżyca. Olbrzymia, świetlista kula, wydawało się, że wisi bardzo nisko, zaledwie parę metrów nad ziemią, wszędobylska i ciekawska. Zaciągnęła zasłony w oknach i zamknęła drzwi na klucz, pozwalając sobie na płacz. Słone łzy kapały na jej spieczone usta, którymi bezgłośnie szeptała cały czas jego imię. Ogarnięta bolesną tęsknotą, wspominała dotykające jej ciała dłonie ukochanego. To był najpiękniejszy okres w jej życiu. Miała wrażenie, że wreszcie po wielu zwyczajnych latach poznała sekret swego istnienia. Cel, dla którego pojawiła się na świecie. Żyła po to, aby mogła być przytulana, całowana, dotykana, kochana. To czego doświadczała zapierało jej dech w piersiach. Każdy kolor, zapach, powiew wiatru i promień słońca, każda kropla deszczu stanowiła mały cud, którego doskonałością należało się delektować. Wszystkie zmysły miała wyostrzone i wszystkie one bez przerwy czekały na to , by znów wziął ją w ramiona. Zawołała jego imię. Jej wołanie odbiło się echem od ścian cichego, pustego pokoju. Miała wrażenie, że imię ukochanego parzy jej wargi. Nie potrafiła uwolnić się od ogarniającej ją rozpaczy.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-08-01 Dodano: 2013-08-04 11:11:17

Ten wiersz przeczytano 1514 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie