Gdy słucham Ego sum Pastor...

W krótkich spodenkach biegnę
koło cmentarza po zielonych pastwiskach
przeciętych rowem z kaczeńcami
i niczego mi nie braknie

Obok dryfuje szamotulska kolegiata
jak arka Noego na wschód bez pośpiechu
a wieża spisuje przymierze
pomiędzy niebem a ziemią

na którym rozproszone głosy
zbijają się w stadko by o zmierzchu
w puchu ostów i jętek
Alfy i Omegi
zawisnąć nad wodami

autor

zapomin

Dodano: 2009-12-01 09:22:29

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie