Gdy wiosna przychodzi.

Zima raz jeszcze postanowiła zaatakować, drogi i chodniki
stały się śliskie. Z nieba padał śnieg z deszczem , pędzony
porywami zimowego wiatru. Wierzby ubrały wełniane rękawiczki
na swoich kwiatkach , chroniąc je przed przymrozkami. Gdy promień słońca strząsnął szron z gałęzi, pomimo panującego chłodu rozśpiewały się ptaki nawołując wiosnę. Do jej serca ona już powróciła. Cieszyła się zaś każdą chwilą z nim , ukojona falami spokojnego oceanu. Choć znikły gdzieś namiętności, pozostało uczucie. Byli ze sobą, rozmawiali, a z ich dusz wysypywały się ziarna prawdy. Niewinne muśnięcia palców jego dłoni, spojrzenia skupione na niej, powodowało, że w jej sercu świerszcze nadal grały, na wesołej nucie wirując i śpiewając. Nie chciała dotykać żadnej głębszej struny , ani otwierać w sercu nowego źródła wzruszeń. Siłą woli starała się zachować zdrowy rozsądek. Przytulił ją, i nie było już miejsca na żadne słowa. Wtuliła twarz w jego pierś , która wydawała się jej bezpieczną przystanią, ostoją, której zawsze tak bardzo potrzebowała. Uniosła twarz i pocałowała jego gładki podbródek.
Ich usta się spotkały i była w tym pocałunku cała miłość, jakiej kiedykolwiek pragnęła, a rozum jej szeptał :
„ Nie ufaj nikomu, nie kochaj za mocno, bo to miłość
zadaje najboleśniejsze rany „

Rozłąka jest dla miłości tym, czym wiatr dla ognia-małą
gasi, a wielką roznieca – Paul Cook.

autor

Tessa50

Napisany: 2013-03-10 Dodano: 2013-03-14 15:14:42

Ten wiersz przeczytano 1387 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie