A gdyby tak...

A gdyby tak na chwilę zapomnieć
o tym, że jest się dorosłym
Zachwycić się wiewiórką, na widok kwitnącej jabłoni oniemieć
Na moment przestać być dumnym, ważnym i wyniosłym

Uśmiechać się beztrosko do całego świata
Nie bać się naprawdę pokazać uczucia
Zdjąć sztuczną maskę, co duszę niewoli jak krata
Oderwać się od występków, kłamstw i zepsucia

Pobiegnąć boso po pokrytej świeżą rosą trawie
Wspiąć się na drzewo i wśród gałęzi porozmawiać z ptakiem
Uwierzyć w piękny sen, by stał się żywy jak na jawie
Podążyć własnym, niezależnym od innych szlakiem

Posłuchać szczerego śmiechu dwuletniego dziecka
Które patrzy i widzi swoja mamę i swojego tatę
I nawet wtedy, gdy w oczku zakręci mu się łezka
Błyszczy jak biały żagiel który zdobi na lazurowym morzu statek

Ta chwila mogłaby być piękna i długa
Gdyby nie strach przed zgubnymi takiej zabawy skutkami
Nie można się oderwać od codziennej orki, od tego pługa
który człowiek ciągnie przez pole życia całymi latami

Bo przecież tak trzeba, bo przecież jestem dorosły
Nie wypada się śmiać, nie wypada już też na boso biegać
A te drzewa z dzieciństwa już dawno mchy porosły
A maska jest potrzebna, by zrobić wrażenie, w towarzystwie umieć się sprzedać....

autor

taki_1

Napisany: 2004-07-20 Dodano: 2004-10-04 21:22:12

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie