Gdzie jesteś?!

Bo kiedy ja tworzę, z pióra lecą słowa
tak silne, że nikt im oprzeć nie zdoła
Tak gorzkie, że szarpią za ramiona
niczym dusza z ciała która się wyrwała

I wtedy on który ciska piorunami z góry
zamyka się w sobie nie dając ni krzyku
ni znaku żadnego, pozbawiając mnie dumy
bom jam stworzył ideał równy rajskiemu ptaku

To ja dla zrozumienia żyję w cierpkim świecie,
co dzień mijam nękane twarze goryczą smaku
i znoszę obłudę równą diabelskiemu gniewu
GDZIE ŻEŚ JEST! nazwany przez siebie proroku!

Gdzie Twoja troska o lud twój zebrany tłumnie
Gdzie Twoja ręka która wskazałaby drogę
Ja szarpię kłódką u progu Twej bramy!
Myślisz żem opętanym ostatnim durniem?!

Nic nie odpowiesz... Mimo żalu, zgrzytania zębami.
Tyś tam zapomniał o człowieczeństwie i trudzie,
zaślepiony swoimi wszak arcydobrymi planami
Jam na ziemi pozostał i zostawię też duszę!

autor

Lucjusz Tothon

Napisany: 2009-09-08 Dodano: 2009-09-08 02:08:02

Ten wiersz przeczytano 599 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie