Głębia wojny...

Gdzieś w głębi mnie,
Szaleje wicher, który niszczy wszystko, co buduje przez wieki.
Nie wiem...
Nie wiem co to jest...
Siła, która ma wyraźną przewagę w postrzeganiu świata.
Kieruje mną tak gwałtownie, że nie nadążam brać oddechu.
Przekaz...
Wiem, że to pewien rodzaj przekazu stanu mojej świadomości.
Nawet wtedy, gdy próbuję uciec i zapomnieć o tym co spotyka mnie w walce, która nie kończy się nigdy, nie potrafię ułożyć spokojnie snu.
Nie mam tyle sił, aby skakać przez krąg błędów innych ludzi.
Jestem zabawką?
Nie!
Nie próbuję nią być, ale ludzie za wszelką cenę chcą zdobyć moje słabości, żeby łatwo osiągnąć to czego potem żałują.
Przynosi im to satysfakcję, mimo wyrzutów sumienia...
Nie chcę już naprawiać.
Czy to powołanie?
Wszyscy wokół chcą mieć spokój wewnętrzny, którego mi brak.
Burza i tajfun, który zabiera resztki samego siebie, przenikająca mnie do szpiku kości.
Nie mam sił.
Chcę umrzeć, aby zmartwychwstać.
Aby ponownie ujrzeć to co widziałem, gdy zamykałem oczy.
Śniłem, że świat jest kolorowym pudełkiem, w którym gra cicha, spokojna, melancholijna muzyka...

autor

Kurt

Dodano: 2006-07-18 19:48:08

Ten wiersz przeczytano 424 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie