Glina

Jak glina
Plastyczny był mój świat,
Gdy roześmianymi oczyma widzianą,
Błękitną bezsennością upajałam zmysły.
Świat wykreowany tak, jak być powinien
prosto, ale ponad chmury.
W smukłych palcach niczym ważka
- delikatny, kruchy, wspaniały,
a zarazem niebezpieczny.
Świat barwny, lecz powoli przygasający.
Ponury. Bladoróżowy. Mglisty. Bezsilny.
I plastyczność ta przerodziła się w skałę.
Zimną, okrutną, ale uparcie czekającą,
aż ktoś uderzy w nią młotem, rzeźbiąc pomnik...
Z duszą i wspomnieniami.

Gdybyś chciał zebrać wszystkie uczucia świata - zobaczyłbyś je w moich oczach. M. do A. 29.I.2008

autor

brillantez

Dodano: 2009-01-04 09:19:12

Ten wiersz przeczytano 687 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie