Gniazdo

Stary to dom hartowany przez ludzkich pokoleń losy,
dziad przed wiekiem go budował, żyjąc tylko z pracy kosy,
solidnie go sam budował, fundament bił z kamienia,
ciężar cegły giął grzbiet jego, dzień po dniu rosły marzenia.

Dach z dachówki wypalanej, belki mocne i żywiczne,
okna białe jak we dworku, drzwi zdobione w wzory liczne,
a pod oknem rosną malwy, zaglądając wprost do sieni,
w izbie piec kaflowy w ścianie, zimą tworzy teatr cieni.

Iluż tutaj ludzi zmarło, ile dzieci narodziło,
wielu gniazdo w czasie wojny przymusowo opuściło,
powrócili razem z wiosną w rok zwycięstwa pamiętnego,
by zaczynać znów od nowa odbudowę dzieła swego.

Dziś po latach dom wciąż stoi jako świadek tej epoki,
komin stary, popękany obsiadły skrzeczące sroki,
ramy okien wypłowiały i ściemniały szkliste oczy,
na drzwiach farba się złuszczyła, którą deszcz przez lata moczył.

Lecz dopóki tego rodu żyje młode pokolenie,
zawsze znajdzie się ktoś taki dla kogo to ma znaczenie,
że przy starym ciepłym piecu, przy którym nasz dziad grzał dłonie,
spojrzy na pożółkłe zdjęcia i historię domu wchłonie…

autor

M.N.

Napisany: 2017-06-01 Dodano: 2017-06-01 07:45:59

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie