gorycz Sodomy...

Iluż przez nasze drogi przelało się ludzi,
ileż spłynęło rzeką łzawych kropli żalu,
ileż pozostawiło niesmaku po sobie,
jakby ktoś zamiast miodu połkną łyżkę tranu.
Czemuż to oni właśnie w nasze progi weszli,
wcisnęli się butami w jedwabne koronki,
wyżarli zapas szczęścia, zostawili pustkę,
czyżby ich ktoś podrzucił, jako plagę stonki.

Jakież mieli zadanie - tylko napaprali,
zmieszali z gęstym błotem, w bagnie utopili
czyżby to dla zabawy w swym sadyzmie czystym,
bez chwili zawahania innym uczynili.
Człowiek tak bratnia dusza - ja pytam się komu,
być może tylko diabłu, który tuż pod skórą,
dziś nie jest już stworzeniem z rąk Siły Wszechwładnej,
lecz miernie utworzoną jej karykaturą.

I tutaj się pytanie kolejne nasuwa,
kto zatem wykonawcą tak miernego dzieła,
pewnikiem rąk nie maczał w nim Stwórca Adama,
lecz węża postać czarcia skórę z siebie zdjęła.
Jest jeszcze garstka prawych, lecz ułomność niszczy,
sodomia gorycz z hukiem po ziemi się miota,
obyśmy kiedy przyjdzie osąd ostateczny,
nie byli tak ciekawscy, jako żona Lota.

autor

niezgodna

Napisany: 2020-04-26 Dodano: 2020-04-26 00:18:19

Ten wiersz przeczytano 921 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie