Gotyk

DeDykUjE TeN WiErSz WsZyStKim SznYcIARzĄ...i IcH OsOBiStyM ŚwIaToM...

Ciemny dzień konczy sie,
Nastaje moja jasna noc.
Równo z odejściem ognistej kuli
Wychodze,
Aby poczuć chłód mej Pani.
Unosze wzrok ku niebu
I natychmiast ogarnia mnie biała moc.

Rozświetla i patrzy,patrzy i przeszywa.
Pokazuje nieograniczone możliwości.


Więc udaje sie w moją codzienną, dziką podróż.
Więc wchodze na nowo w mój osobisty, szaleńczy Świat.


Teraz moge płakać,
Tanczyć przy blasku Księżyca,
Śpiewać opętane piosenki
I krzyczeć-wyrazić swoj ból hałasem.


A wtedy wszystko sie budzi.
Las zaczyna żyć,
Zaspane Duchy mogą swoją ścieżką isć
A ja wśród nich.
Małe krzewy wydają sie teraz wrogie,
Ogromne drzewa plątają swe gałęzie srogie
Wokół mnie.


Ciemnośc oplata wszystko co istnieje.
Jej zimne usta wodzą po licach Ziemi,
Palce jej obejmują krystaliczne powietrze.
Teraz dopiero widze to co piękne,
Widze moje skrzydła święte,ciemne
I mogę sie unieść.



Natura i prawdziwe przewidzenia.



........................................... ...................


Prości ludzie boją sie wyjść
Bo noc to duchy,mary
Otchłań i niezmierzone koszmary.
Bezpieczeństwo czują w ognisku domowym.
Więc i ja sie nie boję:
Świata mojego nigdy nie poznają.
Tylko głos we mnie niezmiennie brzmi:
"Niech Gotyk po wieki we mnie trwa a jego muzyke pochłonie dusza ma".

autor

rose of pain

Napisany: 2006-09-30 Dodano: 2006-10-24 22:32:52

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie