GRA

Życie – to nie gra, a ja czuje się jak pionek na planszy pomiędzy dwiema armiami – swoją i banda przeciwnika.
Stoję na środku i czekam na ruch albo ja pobiję całą przeciwną armię, albo ona zbije mnie i nigdy już nie wrócę do gry.
CZEKAM!!!
Nagle nastąpił nieprzewidywalny ruch i zostałam zbita.
Teraz leżę obok planszy i czekam na wyjaśnienia, bo albo zaszła pomyłka przeciwnika, albo pomyłka innego życia.

autor

katunia

Napisany: 2005-02-09 Dodano: 2005-03-13 11:12:25

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie