Gra...

Wielu z tych,którzy przywykli do noszenia masek...może sobie pozwolić, aby bez obawy zdejmować je od czasu do czasu...

Zmęczyłam się tymi grami...
Wszystkimi udawanymi osobami...
Staram się odnaleźć siebie...
Prawdziwą osobę...jaką jestem...dla Ciebie?

Jednak widzę, że mnie jest coraz mniej...
Chyba nie potrafię znaleźć siebie całej...
Ciągle będę grała kogoś kim nie jestem,
Bo ja zawsze będę kłamstwem...
Sama już się zatraciłam w grze...
Chciałabym skączyć...o tym marzę...

Już wiem, że sama się załatwiłam...
Swojego ciała...duszy pozbawiłam...
Czy kiedykolwiek jeszcze patrząc w lustro...
W swoje oczy...zobaczę siebie?Teraz jest tak pusto...

To nie jestem ja...to tylko gra...
Przekonacie się...w końcu poczujecie...
Smak złudzenia...

Bowiem ich twarze już na zawsze...zostały na podobieństwo masek ukształtowane... Właśnie ja...

autor

Monikosik

Dodano: 2006-12-16 20:49:08

Ten wiersz przeczytano 678 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie