Grafomania

Kiedy jest mi smutno
Piszę wiersze
Fatalne
Pod każdym względem
I chociaż mnie samą one przerażają
Nie przestaje tego robić
Ludzie płaczą
Krzyczą
A ja pisze
Jak jakiś grafoman
A potem i tak w ciemnościach
Biorę poduszkę
Zakrywam nią twarz
I w obłąkanych myślach
O teraźniejszości
W beznadzieji przeszłości
I strachu przyszłości
Widzę swój ból
I mimo wszystko
Mimo tej mojej "towarzyskiej duszy"
Mimo twardości jaką według wielu się cechuje
Płaczę jak dziecko,
Które zgubiło matkę
Szczęście, gdzie jesteś?

autor

Diabeł Stróż

Dodano: 2007-09-14 19:43:52

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie