Grajek

Często na placu siedział
Stary defil w jego rękach brzmiał
Obok kapelusz pełen nadziei leżał
Czasem dźwięk monet mu dogrywał

Śpiewał on o ludzkich słabościach
O tym ile przez ludzi wycierpiał
Niektórzy stali i ze smutkiem słuchali
Z żalem patrzyli i szczerze żałowali
Ale nie zrobili nic
By odpowiedzieć na jego
Dźwięku płacz
Dumni ze swego
Szli tam gdzie mieli iść

Żyjąc z dnia na dzień
Nie oczekiwał na cud
Miał nadzieje i o niej śpiewał
Nikt tego nie słyszał

Grał póki miał sił
A w jego głosie powoli już
Wiary nie było słychać
Coraz to słabsza siła z nut
I kapelusz omijało już coraz więcej dusz
Aż monet zapomniał dźwięk
A gitara była już zmęczona i stara

W końcu pewnego dnia
Na placu białym zapanowała cisza
Ślad wtedy po nim zaginął
I nawet nikt tego nie zauważył

A co z grajkiem stało się
Tego nikt nie wie
Może kiedyś zobaczysz go
Na plecach będzie niósł swą gitarę
A na głowie kapelusz z napisem nadzieja

I może kiedyś siądzie znów
Zaśpiewa swe marzenia ze snów

autor

Fenderpol

Dodano: 2009-09-13 13:07:15

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie