granica

/popr./

chłodne dłonie, jak staza, gaszą światło tętnic.
ramię sińcem zakwitnie – jeszcze pozostaniesz
we mnie, tuż pod naskórkiem. czas wcale nie leczy
on tylko rozmazuje odcienie brunatne
potem wyciąga zieleń, złoto wydm i fiolet
cyklamenów. uklękniesz? wybłagasz? nie zrobię

nic, by wiosnę powstrzymać, spłyniesz resztką śniegu
z parapetów, ścierając smutek, co wyryłam
w drewnie - odciski łokci. z głośnika dobiega
"other side" (przecież "inna" nie znaczy "właściwa")
już mniej boli, pozwolę zaciskać się jeszcze
zimnym palcom. zamarzam w niewyraźnym szepcie

Poprawiłam As-ie, dzięki :)

autor

zorianna

Napisany: 2009-03-03 Dodano: 2009-03-03 15:22:37

Ten wiersz przeczytano 893 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie