granica

....ta Twoja granica kojarzy mi się z kroplą która
dopełnia albo przepełnia kielich cierpienia...bo te
przeżycia nie spłyną resztką śniegu tylko zostaną
blizny o których trudno zapomnieć...

Doskonała forma to wielki atut, przy tym treść, (która
zawsze do mnie "trafia") z porównaniami pełnymi
ekspresji. Masz swój świetny styl !

wiersz ubralas w nowoczesna /powiedzialabym/ forme,
kazdy szczegol dopracowany, tylko pogratulowac.

świetny wiersz, ale moje oczekiwania co do "śladów
wyczekiwań" są wobec Autorki Twojej klasy nieco
większe; serdecznie pozdrawiam:)

To ogromna zdolność tak uzewnętrznić to co głeboko się
tworzy!

on tę granicę przekroczył, co opisałaś, jak zwykle
sprawnym piórem, przejmującym wywodem... wielkie
brawa... pozdrawiam

no cóż Joasiu...zboczenie zawodowe - chyba się nie
uwolnię od liczenia :))

znowu perfekcyjnie - technicznie - ach, och, - nie
nudzi Cię to matematyczko? :)) - Super, super.

czas nie leczy, ale po czasie mniej boli i może
dobrze, że nie leczy, bo pamiętać należy...

piękna subtelna, przemyślana liryka, spodobała mi się
już od razu

tu nie chodzi o granicę , lecz o jej przekroczenie,-
to musiał być brutal, bo czułość nie przechodzi w
posiniaczenie,
i nie szeptu tu trzeba a krzyku by żaden ślad nie
pozostał po łotrzyku.

Interesujacy wiersz. Pozdrawiam.

Piękny wiersz, doskonale go czuję, czas, co nie
leczy...

Bardzo wymowny jest Twój wiersz. Granica jest czymś
umownym a w życiu jest ona ... niewyraźna...

Bardzo wymowny wiersz, wspaniałe metafory