Granice mojego istnienia

Granice mojego istnienia

Pragnę ciszy spadającego śniegu
gdy wiatr łomocze okiennicami
Pragnę gwaru wokół by życiem wrzało
gdy doskwiera samotność, gdy innych mało
Wołam o ciszę gdy zamykam myśli
przywołując poezję do siebie
Drżę wewnętrznie bojaźnią bierną
wobec chamstwa, bezsilny biernie

Przywołuje ciszę jak przyjaciela
gdy smutek duszy doskwiera
Zaciskam splecione dłonie
wobec nie mocy, pomocy innym

Na przemian proszę o głos natury
gdzie wiatr bawi się w locie z ptakami
Zniewolony hałasem buduję szczelne mury
Proszę o ciszę gdy oboje jesteśmy sami

Pragnę słowa i delikatnego natury dotykania
jak wahadło zegara dawania i brania
Ustawiam twarz do wiatru by smagał
rozkapryszone myśli w poezje układał

W obu dłoniach trzymam tu cisza , tam wrzask
zaciskam ciszę w dłoni, drugą otwieram na wiatr
Wszystko jest w moich rękach tak mnie mam
zataczam wokoło barwne granice swego istnienia

Autor:slonzok
Bolesław Zaja
Jutro wigilia Bożego Narodzenia 23 12 2019

autor

slonzok

Napisany: 2019-12-23 Dodano: 2019-12-23 05:57:56

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie