Grzech rozpaczy

(na podstawie powieści Stephena Kinga „Cmentaz Zwieżont” )

Idę z Tobą na przeklęta górę w świetle księżyca.
Jesteś dziś taka cicha moja maleńka i blade masz lica.
Niosę Ciebie w ramionach , delikatnie jak białą różę.
Idę dopełnić przeznaczenia tam na Mrocznej górze.
Tak jest mi zimno. Ty już nie czujesz chłodu nocy.
Twojego ciała nic nie ogrzeje, nawet setka kocy.
Może ogień mej miłości obudzi ze snu Twoje ciało,
A Ty z radością obejmiesz mnie jakby nic się nie stało
Wstaniesz i iść będziesz, a ja będę szedł przy Tobie.
Ale najpierw położę Ciebie w nie święconym grobie.
BÓG! Czemu Ciebie zabrał? Jak mógł to zrobić?!
Wskrzeszę Ciebie choćbym diabłu miał się pokłonić!
Oddam Złemu swoja duszę, całą nadzieje i wiarę...
Zrobię to! Choćbym miał sczeznąć w piekle za karę...
Cos śledzi mój każdy ruch, każdy gest i każdy krok!
Złe oczy palą mnie w plecy. Jaki straszny to wzrok!
On wie! On widzi! On na nas czeka i obserwuje!
Przeklęty! Wie, że nasze dusze nic od zguby nie uratuje!
Jego kroki głośnym echem odbijają się w mej głowie...
A swoja twarz pokaże, jak Bóg koniec świata zapowie
Coś chce byśmy razem tego świętokradztwa dokonali
I za życie ziemskie Jemu swoje dusze oddali!
Więc czule przykrywam Twoje ciało pledem z kamieni...
I będę czekać, aż od Boga śmierć w Złego życie się zmieni...

autor

Wacław Filip

Dodano: 2005-05-22 16:59:02

Ten wiersz przeczytano 576 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie