Grzeszny człowieku!

Jesteś okiem które widzi wszystko,
Zamykasz świat w ramach swych tajemnic.
Chociaż dobrocią jesteś,
Człowiek cierpi - twoje stworzenie.

Chciałeś dać dobroć, szczerość, uwielbienie.
Wybrakowany ten twór się okazał:
Rani, kłamie, zabija i pozazdrości.
Swą pychą i nienawiścią kala świat.

Żadna próba nie pomoże zmienić ludzkości
Nie potrafimy uczyć się na błędach swoich.
Choć bolesne upadki - dobrocią nie grzeszymy.
Nie naprawisz świata, bo człowiek zbyt głupi.

Z miłości oddałeś życie syna swego.
Ten cierpiał okrutne katusze.
Wybawić chciał serca czarne od grzechu,
Cierpieniem nauczyć żyć dobrze.

I umarł na darmo Twój syn jedyny,
Nie zmienił serc ludzi okrutnych.
W marności, w gonitwie zanika cel życia.
W jego zamęcie nie myślę o śmierci.

U kresu swego staniemy skruszeni, żałując za grzechy.
Nie będzie litości, szansy na zmianę.
Sędzią Najwyższy codziennie ocenia:
Wyrok każdego dopadnie.

Wiec jeśli coś złego w życiu chcesz zrobić,
Pomyśl o JEGO cierpieniach - o bólu na krzyżu
Za grzechy nie swoje, za zło którego dokonasz.
Za to, co dla nas jest codziennością - on umarł...

...nie chciał, byś nad nim płakał człowieku...

... zapłacz nad swoim losem.

autor

Edytka77

Napisany: 2007-03-18 Dodano: 2007-03-19 09:44:29

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie