Gubię siebie

Gubię własna tożsamość.
Tutaj wśród wielkich budynków,
które przerażają mnie wysokością.
Wśród zabieganych ludzi,
którzy już dawno zapomnieli
o ideałach i zaprzedali dusze innym bogom.
Wśród głośnych klaksonów.
Sklepów ze szkła.
Gdzie ulice nie maja imion.
Tylko nic nieznaczące liczby.
Martwe liczby, które są grobami,
na cmentarzu jakim jest to miasto.
Tu w tej owianej wolnością świątyni,
czuje się jak w wiezieniu gdzie
moim klawiszem jest Statua…
Uwieziono moje marzenia, mnie, moje życie.
Wszystko co do mnie należało...
Wiec odbieram kradnę każda chwilę,
która może okazać się nadzieją.

N.Y. Seaport

autor

dawidny

Napisany: 2004-09-26 Dodano: 2016-07-12 09:01:48

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie