Gwóźdź do trumny...

Mamo...

Zmierzcha już, a dla mnie nie ma ratunku
nadchodzi godzina,
potok słów złych i gestów
znów zaczynasz ze mną swą wojnę,
a Zmierzch taki piękny...
o słodka radości, nicości, euforio kochana
i gorzka prawdo,
cudne wyzwolenie, opętanie...
o rozkoszy opętania i czasu-
ile jeszcze? Ile jeszcze? Przez łzy pytam
i w środku surowa, na wskroś szczęśliwa
uparta, nieugięta...zła...
o nocy piękna zabierz
cudna śmierci, słodka wybawicielko,
rana nie zaleczona w niej płatki rumianku
ironiczny, psychiczny bólu fizyczny
kropelko krwi opłakiwana,
uśmiechu najszczerszy
i po kałużach bieganie...
nie ma, nie ma
zamilkł płacz, łkanie
do serca twych drzwi pukanie...
słodki Aniele
cos mi uczynił kochany tak wiele
i znów was wzywam
i cierpienie urocze,
znienawidzona duszo
nienawidzę, nienawidzę siebie
zarazem kocham istotę tą znikającą,
znów przeżyć tego nie mogę...
o sprawiedliwości, szczęście miłości
Zmierzchu ukochany
i padam na twarz
zniszczona, skończona, zraniona
na końcu przegrana,
och litości...

Mój dwu metrowy metal w glanach :] mą nadzieją....

autor

Merenwen

Napisany: 2004-11-06 Dodano: 2004-11-06 20:07:15

Ten wiersz przeczytano 780 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie