Hej Sokole! (cz I )

Jak okiem sięgnąć - żyzny czarnoziem
i w minerały bogaty bezkres.
Mógłby pszenicznym kłosem
kołysać szczęście,
mógłby dobrobyt rodzić.

A tam do dzisiaj czerwona bestia.
Przed wojną nieludzkim prawem
kładła pokotem pod nogi
w milionach wyschłe ofiary głodem.

Tam chwyta wciąż za serce
śpiew polskiej mowy -
Szczepcia i Tońka - baciarów
mniód z czekuliadu tylko we Lwowi.*
Tam wciąż korzenie naszych i kości
na Łyczakowie.

A nad Wołyniem w powietrzu
zakrzepła krew od modlitwy, od krzyku rodzin
bestialsko pomordowanych
tylko za polskość - to za nic. Przerażeniem
ochrypłym woła do nas o pamięć.

Stamtąd Czarnobyl wciąż huczy echem -
między życiem, a rakowym zejściem
i tam pomarańczowych
czerwony potwór okpił śmiechem,
z tej samej szkoły, co nasz okrągłostołowy.


cdn

autor

budleja

Napisany: 2016-11-10 Dodano: 2016-11-13 18:43:33

Ten wiersz przeczytano 1640 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie