Heliogabal- krótka rozprawa o...

... Już się ma koniec starożytnemu świat - wszystko co w nim żyło psuje się, rozprzęga i szaleje - bogi i ludzie szaleję ...

Noc okryła szatą bramy Twego kraju.
Słychać jęki straszne zza pałacu ściany.
To tylko głosy Twych zabaw wyuzdanych
Cezarze boga słońca- Heliogabalu!

Podniecasz się oddawaniem swego ciała
W zimne jak lód ręce czarnych niewolników.
Łechce Cię rozkoszna ironia ich krzyków
Słodki potomku boskiego Karakalla!

I lubisz igrzyska gdy zwierzęta mnogie,
Walczą z gladiatorami na śmierć i życie.
Obdzielasz im setki sesterców obficie.
Najwyższy Auguście, któryś sam jest bogiem!

Lecz nie po wsze czasy będzie trwać Twa władza,
Bo gdy się zbuntują Twoi pretorianie,
Ich spisek pałacowe straże przełamie.
Kto Cię na tron wysadził ten sam Cię zsadza.

Tak się musi skończyć czas Heliogabala.
Wtedy go opuszczą wszyscy poplecznicy,
Ciało porzucą na śmierdzącej ulicy,
Przeminie kult tego młodzieńca- Cezara.

Smutny los kto myśli, że władza nagrodą,
Kiedy władca potrzebuje mieć swój honor.

Obyśmy nie mieli kolejnego Heliogabala...

autor

gwiazdooka

Dodano: 2005-12-27 20:20:21

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie