Herbaciane

Przyszedłeś gdy na dworzu szalała zamieć,
Płaszcz ciężki od wspomnień zawisnął na haku,
W mlecznej ciszy przeszedłeś do kuchni,
Zostawiając za sobą biały trop,
(Znam go z setek takich samych snów).

Na stole czekała już kawa.
Wiedziałam, że przyjdziesz,
Nie pytałeś czemu,
Może to i lepiej,
Gorzki smak czarnej starczył za odpowiedź,

Cisza zbratana z tykaniem zegara odmierzała kolejne łyki,
Wypiłeś.
Niepewnie pogładziłeś szklankę,
Spojrzałeś na obrazek w rogu:
-Jeszcze tu wisi?
-Tak. Czeka.

Przedpokój jak dawniej,
Cienie okryły już komodę i nawet ten stary zegar w kącie,
Tylko twój ślad jaśniał nieznacznie,
Podobnie jak strużka śniegu z płaszcza,
Która zaschła na chłodnym metalu,
Już czas.
Niepewnie otworzyłam drzwi,
Były.
Herbaciane.
Takie jak zwykle.
I słową wyryte w przestrzeni niknące z każdym oddechem:
Wrócę. Tym razem na zawsze.

autor

Moquedire

Napisany: 2010-06-01 Dodano: 2010-01-07 14:57:35

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie