Historia cz.II

Dzwonił do niej wieczorami, tak po kryjomu,
że o północy ją widuje, nie mówił nikomu.
Ona uwielbiała te wieczorne rozmowy z ukochanym,
z tym, tak bardzo, przez ludzi niepoznanym.

Minął dzień, za nim drugi, i trzeci, i czwarty,
na nic się zdały jej nocne przy oknie warty.
Telefon wciąż milczał, ucichły tez marzenia,
uciekała od myśli, od nagłego porzucenia.
Przecież kochał, mówił jej to i tak właśnie czynił.
przecież jej kobiecy instynkt nigdy się nie mylił.
I on naprawdę kochał, zatęsknił tak bardzo do niej;
Na drodze był wypadek, chłopak nie żył, a miłość- po prostu było po niej!
Nieliczył się już czas, bo go przecież zabrakło,
a uczucie bez jednego serca tak strasznie wyblakło.

Nie wierzyła, słysząc to za pierwszym razem:
facet pędził okropnie, pędził pełnym gazem,
nagle zobaczył jego, jak szedł gdzieś z kwiatami;
A tak dobrze było kiedy on był tu z nami;
Lecz ona dalej w to uwierzyć nie mogła,
rozmowa z matką i ojcem też nic nie pomogła,
chciała sama sprawdzić, sama go zobaczyć,
Czy będzie w stanie tę stratę wybaczyć?

I pojechali. Modląc się, tak bardzo się bała,
lecz to był on, na jego ciele wieczną bliznę rozpoznała.

I morał z tego prosty, dać uczuciom upust,
to tak jakby nacisnąć przy głowie, broni spust.
Lecz nie warto miłości zabijać i serc rozwiercać,
bo potem chwila nie uwagi, moment zapatrzenia,
a przecież i miłość, i ona, i życie do stracenia.

autor

Cristof7

Dodano: 2007-02-27 08:34:40

Ten wiersz przeczytano 369 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie