Historia prawdziwa

200 lat prawie liczy tych dwoje,
cale dlugie zycie- wspolne pokoje,
dwoch synow, wnuki- radosci i smutki,
rok w rok to dla nich poemat malutki.

Nad wspolnym stolem posiwiale glowy,
rozmowy bez slow-gesty niemowy,
w swym dlugim zyciu wszystko powiedziane,
radosci usmiechniete, smutki zapomniane,

Ludzie dziwia sie czasem, nie moga zrozumiec,
jak trzeba moc kochac,jak trzeba moc umiec,
trzymajac swe rece-swe ciala kolysza,
mysli glebokie-zachwyt nad cisza...

Jedno jest jednak niepokojace;
komu pierwszemu zagasnie slonce?
Ona spokojnie smieje sie do niego
patrzac radosnie w lazurowe niebo.

Ich zycie cale-to sloneczne lato,
umrzec samotnie?-nie pojda na to,
takiego smutku im dwojgu nie trzeba,
moze ich razem Bog wezmie do nieba?

autor

Maeuslein

Napisany: 2005-07-29 Dodano: 2005-07-30 06:32:38

Ten wiersz przeczytano 398 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie