Honor i chleb

Sonet by nie udźwignął makabrycznej treści.
Woli skrzydła przypinać, wznosić na ołtarze.
Jeśli bogom podobny, obraz swój bezcześci,
odsłania wizerunek o szatańskiej twarzy.

Stworzył piekło na ziemi; choć już w nim nie pali,
jeszcze swądem ciał dyszy, łzy unoszą łodzie.
Słychać krzyki bezbronnych, płacz w krańcowej sali
i mundur bez człowieka po tym piekle chodzi.

Hałdy włosów, ubrania, wychudłe szkielety -
wciąż krzyczą w pokolenia - zapomnieć nie wolno!
Czy dzieci w łonie matki, starcy i kobiety,
powinni oddać życie jakimkolwiek wojnom.

Kraju rodzimy, Polsko, Ziemio ukochana,
słyniesz z wielkiej mądrości swojego narodu.
Dlaczego w poniżeniu padasz na kolana,
a twój honor Polacy plamią racją głodu.

Dźwigają te pomniki hańby i dramatu.
Na łożu ich starości, zmieniają pampersy.
Pielęgnują zrzędliwość - tak naprawdę za co?
Za nieudolność rządów – gdzie interes pierwszy.

Gdzie wyżej nad szacunek igrzyska się ceni,
a nędzy rzuca ochłap z dziurawej kieszeni.

autor

julka56

Napisany: 2015-01-11 Dodano: 2015-01-11 12:44:31

Ten wiersz przeczytano 1126 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie