Idzie przez wioskę sobie Grześ

Idzie przez wioskę sobie Grześ,
i wesolutko pogwizduje.
Aż jest zdziwiona cała wieś ,
z czego ten chłopak się raduje.

Znano go z tego że to ćwok,
taki wioskowy, prosty głupek.
Miał krzywe nogi, mętny wzrok,
no i na nosie brzydki strupek.

Nikt nie szanował biedaczyny,
wszyscy szydzili z tej postaci.
A to z prościutkiej, bo przyczyny,
że nic on nie miał, a wręcz tracił.

Chodził w łachmanach potarganych,
wiatrem podszytym surduciku.
Dziurawych butach rozdeptanych,
i bardzo śmiesznym bereciku.

Mieszkał w stodole, spał na sianie,
leśne zwierzęta miał za braci.
Bieda go wzięła w swe władanie,
nie dając nigdy się wzbogacić.

A tu zdziwienie obiegło wieś,
nudnawy nastrój nagle psuje.
Bo idzie sobie przez wieś Grześ,
i wciąż wesoło pogwizduje.

Nikt nie był w stanie, bo też skąd,
pojąć spisanej sytuacji.
Myślenie zawsze sprawia błąd,
gdy nie da nam rozsądnej racji.

Można pomylić mdłe wrażenia,
widząc człowieka urody nędznej.
I śmiać się głośno, nie doceniać,
a on jest duszy jakże… pięknej.

...Lili Blue sprowokowałaś temat a Grześkom to nie w smak.

autor

Grand

Napisany: 2008-10-27 Dodano: 2008-10-28 10:14:50

Ten wiersz przeczytano 642 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie